چطوری دل مادر زنمو بدست بیارم ؟

سلام. برای به دست آوردن دل هر کسی لازم است اول شخصیت و منش او در زندگی را بشناسیم. مادرزنتان چطور آدمی است؟ آیا کلا آدم خجالتی است یا فقط با شما این رفتار را دارد؟ اگر کلا خجالتی است کارتان کمی سخت است و نزدیک شدن به او زمان و تلاش بیشتری نیاز دارد. اما به طور کلی اگر رفتار مناسبی داشته باشید شدنی است.

اگر قبلا کاری انجام داده اید که باعث از بین رفتن اعتماد او به شما شده است و حالا با شما صحبت نمی کند شاید لازم باشد اول اعتماد او را جلب کنید. اما اگر از اول با شما راحت نبوده می توانید از در دوستی با او وارد شوید.

ببینید او از چه چیزهایی خوشش می آید و به اصطلاح زبان عشقش چیست؟ مثلا از کادو خریدن خوشش می آید یا از این که برایش کاری انجام دهید. بعضی از این که به طور کلامی از آنها تعریف کنید خوششان می آید و بعضی دیگر دوست دارند در کارها کمکشان کنید. با فهمیدن این که مادرزنتان جزو کدام گروه است، می توانید به او نزدیک شوید.

آقا پور محمدی عزیز، گرفتن دل مادرزن یک فرآیند روان‌شناختی پیچیده است که نیازمند درک عمیق از نقش‌ها، انتظارات و الگوهای رفتاری در خانواده است. این رابطه مثل سرمایه‌گذاری روی یک «طرحواره» است که در روان‌شناسی به معنای الگوهای ذهنی و باورهای عمیقی است که افراد نسبت به خود و دیگران شکل می‌دهند.
اول باید نشان دهی که تو به ارزش‌های خانواده همسرت احترام می‌گذاری و حمایتگر واقعی آن‌ها هستی، چون این موضوع در شکل‌گیری اعتماد و امنیت روانی آن‌ها نقش کلیدی دارد. رفتار تو باید هم‌راستا با گفتارت باشد؛ مثلاً در کارهای روزمره مشارکت کنی، شنونده فعال باشی و نظرات مادرزن را به رسمیت بشناسی، نه صرفاً به عنوان یک وظیفه، بلکه به عنوان یک سرمایه‌گذاری عاطفی.
صبوری و پیوستگی در این رابطه حیاتی است، چون تغییر باورها و طرحواره‌های قدیمی زمان‌بر است و نیاز به استمرار رفتارهای مثبت دارد. به عبارت دیگر، دل مادرزن مانند یک باغ است که باید با محبت، احترام و تداوم آبیاری شود تا ریشه‌های اعتماد عمیق‌تر شوند.
همچنین توصیه می‌کنم از زبان «من» در بیان احساسات و نیازها استفاده کنی تا از ایجاد مثلث درگیری (مثلث کارپمن) جلوگیری شود؛ به این معنا که به جای متهم کردن یا دفاع، بر تجربه‌های شخصی و احساسات خود تمرکز کنی که این کمک می‌کند فضای گفت‌وگو صمیمی‌تر و سازنده‌تر شود.
در نهایت، این رابطه یک فرایند تدریجی و دوسویه است که نیازمند همدلی، درک متقابل و تلاش مستمر برای حفظ تعادل روانی در کل خانواده است.